آیت اللّه حاج شیخ عبّاس قوچانی ، وصی مرحوم آیه اللّه حاج میرزا علی آقای قاضی (ره ) می گوید: آیت اللّه العظمی حاج شیخ محمّد تقی بهجت فومنی (دامت برکاته ) در دورانی که در عتبات حضور داشتند بسیار به مسجد مقدّس سهله می رفتند و شبها تا به صبح بیتوته می نمودند و در حال تهجّد وعبادت بسر می بردند.
یک شب که بسیار تاریک بود و چراغی هم در مسجد روشن نبود در میانه شب احتیاج به تجدید وضو پیدا کردند و به این جهت به ناچار از مسجد خارج شده و به سمت محلّ وضوخانه که در قسمت شرقی بیرون مسجد قرار داشت حرکت کردند. در بین راه مختصر خوفی به جهت ظلمت محض و تنهایی در ایشان پیدا می شود. به مجرّد این خوف ، یک مرتبه نوری همچون چراغ در پیشاپیش ایشان پدیدار شد که با ایشان حرکت می کرد.
آقا با این نور به محلّ وضوخانه رفتند. تطهیر کرده و وضو گرفتند و سپس به جای خود یعنی مسجد سهله حرکت کردند و در همه این احوال آن نور در برابرشان قرار داشت . همین که وارد مسجد شدند آن نور نیز از بین رفت .
((فَضلُ العالِمِ عَلَی العابدِ کَفَضْلی عَلی اُمَّتی ))
فضیلت عالم بر عابد همانند فضیلت من است بر امّتم
رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله نهج الفصاحه
داستانهای از علما//علی رضا خاتمی
