خوشا وقت کسان عهد مهدی
خوشا آن کودکان مهد مهدی

که هر علمی که باشد زیرکان را
الف با تا بود آن کودکان را

ز علمش خلق عالم علم گیرند
ز دینش مشرکان هم دین پذیرند

همه یک طبع گردد خلق عالم
نماند کفر در اولاد آدم

ز مشرق تا به مغرب نور ایمان
فرو گیرد نماند کفر و عصیان

بتابد نور علم من لدنی
همه یکسان شود شیعی و سنی

هر آن سری که هست امروز پنهان

ز علم خویشتن پیدا کند آن

چو مهدی باشد آنجا عدل گستر
براندازد ز عالم جور یکسر

یکایک صورتش پیداست بر جای
از آن می‌ماند او آن روز بر پای

بیان صورتش گویند تفضیل
رموز حکمتش گویند تٱویل

نماند در میانه هیچ دعوی
که صورت‌ها یکی گردد به معنی

نمیرد هیچ کس در جهل آن روز
که باشد علمشان بر جهل فیروز

تمنا باشد آنجا مردگان را
که یک بار دگر یابند جان را

که تا از جهل کلی دور گردند
ز نور علم او پرنور گردند

ره عرفان نفس خود بیابند
بدان عرفان به سوی حق شتابند

بر آید آفتاب از کوی مغرب
بتابد نور خود را سوی مغرب

شود آنگه در توبه به زنجیر
نیابد هیچ توبه کودک و پیر

شود این حال نزدیک قیامت
زهی دولت اگر بینی تمامت

گر نهان است، يكي روز عيان خواهد شد
آشكار از رخش آن راز نهان خواهد شد

در همه گيتي فرمانش روان خواهد شد
آنچه خواهيم بحمدالله آن خواهد شد

تا رسد دست من آن روز بدان دامن پاك
نهم امروز بدين در، سر طاعت بر خاك

ای دل ، به کوی او ز که پرسم که یار کو
در باغ پر شکوفه ، که پرسد بهار کو

نقش و نگار کعبه نه مقصود شوق ماست
نقشی بلند تر زده ایم ، آن نگار کو

جانا ، نوای عشق خموشانه خوش تر است
آن آشنای ره که بود پرده دار کو

ماندم درین نشیب و شب آمد ، خدای را
آن راهبر کجا شد و آن راهوار کو

ای بس بسنم که بر سر ما رفت و کس نگفت
آن پیک ره شناس حکایت گزار کو

چنگی به دل نمی زند امشب سرود ما
آن خوش ترانه چنگی شب زنده دار کو

ذوق نشاط را می و ساقی بهانه بود
افسوس ، آن جوانی شادی گسار کو

یک شب چراغ روی تو روشن شود ، ولی
چشمی کنار پنجره ی انتظار کو

خون هزار سرو دلاور به خاک ریخت
ای سایه ! های های لب جویبار کن

خبر آمد ، خبری در راه است
سرخوش آن دل که از آن آگاه است

شاید این جمعه بیاید ، شاید
پرده از چهره گشاید ، شاید

با همه لحن خوش آوائی ام
در به در کوچه تنهائی ام

ای دو سه تا کوچه زما دور تر
نغمه تو از همه پر شور تر

کاش که این فاصله را کم کنی
محنت این قافله را کم کنی

کاش که همسایه ما می شدی
مایه آسایه ما می شدی

هر که به دیدار تو نایل شود
یک شبه حلال مسایل شود

دوش مرا حال خوشی دست داد
سینه ما را عطشی دست داد

نام تو بردم لبم آتش گرفت
شعله به دامان سیاوش گرفت

نام تو آرامه جان من است
نامه تو خط امان من است

ای نگه ات خاستگه آفتاب
بر من ظلمت زده یک شب بتاب

پرده بر انداز ز چشم ترم
تا بتوانم به رخت بنگرم

ای نفست یار و مددکار ما
کی و کجا وعده دیدار ما

مردم دیده به هر سو نگرانند هنوز

چشم در راه تو صاحب‌نظرانند هنوز

لاله‌ها، شعله‌کش از سینه داغند به دشت

در غمت، همدم آتش‌جگرانند هنوز

از سراپرده غیبت، خبری باز فرست

که خبر یافتگان، بی‌خبرانند هنوز

رهروان، در سفر بادیه حیران تواَند

با تو آن عهد که بستند، بر آنند هنوز

طاقت از دست شد ای مردمک دیده! دمی

پرده بگشای که مردم نگرانند هنوز

تمام راه ظهور تو با گنه بستم

دروغ گفته ام آقا كه منتظر هستم

كسي به فكر شما نيست راست مي گويم

دعا براي تو بازيست راست مي گويم

اگرچه شهر براي شما چراغان است

براي كشتن تو نيزه هم فراوان است

دلم شکسته و جانم هنوز چشم به راحت
 شبی سیاهم و در آرزوی طلعت ماهت

در انتظار تو چشمم سپید گشت و غمی نیست 
اگر قبول تو افتد فدای چشم سیاهت

ز گرد راه برون آ که پیر دست به دیوار
به اشک و آه یتیمان دویده بر سر راهت

در انتظار تو می میرم و در این دم آخر
 دلم خوش است که در خواب دیدم به خوابگاه گاهت

کنون که می دمد از مغرب آفتاب نیابت 
چه کوه های سلاطین که می شود پرکاهت

تویی که پشت و پناه جهادیان خدایی 
سر جهاد تویی و خداست پشت و پناهت.