۴۶۷- شیخ نجم الدّین الکبرى، قدّس اللّه تعالى روحه‏(نفحات الأنس)

کنیت وى ابو الجنّاب است، و نام وى احمد بن عمر الخیوقى، و لقب وى کبرى.و گفته‏ اند که وى را کبرى از آن لقب کردند که در اوان جوانى که به تحصیل علوم مشغول بود، با هر که مناظره و مباحثه‏ کردى بر وى غالب آمدى. فلقّبوه بهذا السّبب الطّامه الکبرى، ثم غلّب علیه ذلک اللّقب فحذفوا الطّامه و لقّبوه بالکبرى. و هذا وجه صحیح نقله جماعه من اصحابه ممّن یوثق بهم، و قال بعضهم هو ممدود بفتح الباء الموحّده اى هو نجم الکبراء جمع تکسیر للکبیر، و الصّحیح الاوّل. کذا فی تاریخ الامام الیافعى، رحمه اللّه تعالى.

و وى را شیخ ولى‏تراش نیز گفته‏اند، به سبب آن که در غلبات وجد نظر مبارکش بر هر که افتادى به مرتبه ولایت رسیدى. روزى بازرگانى بر سبیل تفرّج به خانقاه شیخ درآمد. شیخ حالتى قوى داشت، نظرش [بر] آن بازرگان افتاد. در حال به مرتبه ولایت رسید. شیخ پرسید که: «از کدام مملکتى؟» گفت:«از فلان مملکت.» وى را اجازت ارشاد نوشت تا در مملکت خود خلق را به حقّ ارشاد کند.

روزى شیخ با اصحاب نشسته بودند. بازى در هوا صعوه‏اى را دنبال کرده بود. ناگاه نظر شیخ بر آن صعوه افتاد. صعوه برگشت و باز را گرفته پیش شیخ فرود آورد.

روزى تحقیق و تقریر اصحاب کهف مى‏رفت. شیخ سعد الدّین حمّویى را- رحمه اللّه تعالى، که یکى از مریدان شیخ بود- به خاطر گذشت که: «آیا در این امّت کسى باشد که صحبت وى در سگ اثر بکند؟» شیخ به نور فراست دانست، برخاست و به در خانقاه رفت و بایستاد. ناگاه سگى آنجا رسید و بایستاد و دنبال مى‏جنبانید. شیخ را نظر بر وى افتاد، در حال بخشش یافت و متحیّر و بیخود شد و روى از شهر بگردانید، و به گورستان رفت و سر بر زمین مى‏مالید تا آورده‏اند که هرجا که مى‏آمد و مى‏رفت قریب به پنجاه و شصت سگ گرداگرد او حلقه کردندى، و دست پیش دست نهادندى و آواز نکردندى و هیچ نخوردندى و به حرمت بایستادندى. عاقبت بدان‏ نزدیکى بمرد. شیخ فرمود تا وى را دفن کردند و بر سر قبر وى عمارت ساختند.

شیخ در تبریز بر یکى از شاگردان محیى السّنه، که سندى عالى داشت، کتاب شرح السّنّه را مى‏خواند. چون به اواخر رسید، روزى در حضور استاد و جمعى از ائمه نشسته بود و شرح السّنّه مى‏خواند. درویشى درآمد که وى را نمى‏شناخت، اما از مشاهده وى تغیّر تمام به شیخ راه یافت، چنانکه مجال قرائتش نماند. پرسید که: «این چه کس است؟» گفتند که: «این بابا فرج تبریزى است که از جمله مجذوبان و محبوبان حقّ است، سبحانه.» شیخ آن شب بى‏قرار بود. بامداد به خدمت استاد آمد و التماس کرد که: «برخیزید که به زیارت بابا فرج رویم!» استاد با اصحاب موافقت کردند. بر در خانقاه بابا فرج خادمى بود بابا شادان نام، چون آن جماعت را دید، درون رفت و اجازت خواست. بابا فرج گفت: «اگر چنانکه به درگاه خداوند- تعالى- مى‏روند مى‏توانند آمد، گو در آیید!» شیخ گفت: «چون از نظر بابا بهره‏مند شده بودم، معنى سخنش دانستم. هرچه پوشیده بودم بیرون آوردم و دست بر سینه نهادم. استاد و اصحاب موافقت کردند. پس پیش بابا فرج درآمدیم و بنشستیم. بعد از لحظه‏اى حال بر بابا متغیّر شد، و عظمتى در صورت او پدید آمد و چون قرص آفتاب درخشان گشت، و جامه‏اى که پوشیده بود بر وى شکافته شد. چون بعد از ساعتى به حال خود باز آمد، برخاست و آن جامه را در من پوشید و گفت: ترا وقت دفتر خواندن نیست. وقت است که سر دفتر جهان شوى. حال بر من متغیّر شد، و باطن من از هر چه غیر حقّ بود منقطع گشت. چون از آنجا بیرون آمدیم، استاد گفت که:

از شرح السّنه اندکى مانده است، به دو سه روز آن را بخوان و دیگر تو دانى. چون با سر درس رفتم، بابا فرج را دیدم که درآمد و گفت: دیروزهزار منزل از علم الیقین بگذشتى، امروز باز با سر علم مى‏روى؟ من ترک درس کردم و به ریاضت و خلوت مشغول گشتم. علوم لدنّى و واردات غیبى نمودن گرفت. گفتم: حیف باشد که آن فوت شود، آن را مى‏نوشتم. بابا فرج را دیدم که از در درآمد و گفت: شیطان ترا تشویش مى‏دهد. این سخنان را منویس! دوات و قلم را بینداختم و خاطر را از همه باز پرداختم.»

امیر اقبال سیستانى- در کتابى که در آنجا همه سخنان شیخ خود، شیخ رکن الدّین علاء الدّوله، قدّس اللّه تعالى سرّه، جمع کرده است- از شیخ نقل مى‏کند که: «شیخ نجم الدّین کبرى به همدان رفت و اجازت حدیث حاصل کرد و شنید که در اسکندریه محدّثى بزرگ هست با اسناد عالى. هم از آنجا به اسکندریّه رفت و از وى نیز اجازت حاصل کرد، و در بازگشتن شبى رسول را- صلّى اللّه علیه و سلّم- در خواب دید و از آن حضرت درخواست کرد که: مرا کنیتى بخش! رسول- صلّى اللّه علیه و سلّم- فرمود که: ابو الجنّاب. پرسید که: ابو الجنّاب مخفّفه؟ فرمود که: لا، مشدّده. چون از واقعه باز آمد، در معنى این وى را این روى نمود که از دنیا اجتناب مى‏باید کرد. در حال تجرید کرد و در طلب مرشد مسافر گشت، و به هر کس که مى‏رسید ارادت درست نمى‏کرد، به سبب آن که دانشمند بود و سر او به هیچ کس فرونمى‏آمد. و چون به ملک خوزستان رسید، در دزپول درآمد و آنجا رنجور شد، و هیچ کس او را مقامى نمى‏داد که آنجا نزول کند. عاجز گشت، از کسى پرسید که: در این شهر هیچ مسلمانى نباشد که مردم رنجور و غریب را جاى دهد تا من آنجا روزى چند بیاسایم؟ آن کس گفت: اینجا خانقاهى‏ هست و شیخى، اگر آنجا روى ترا خدمت کنند. گفت: نام او چیست؟ گفت: شیخ اسماعیل قصرى.شیخ نجم الدّین آنجا رفت.

او را جاى دادند در صفّه مقابل صفّه درویشان، و آنجا ساکن شد و رنجورى وى دراز کشید و مى‏گفت: با این‏همه از رنجورى چندان رنج به من نمى‏رسید که از آواز سماع ایشان، که من سماع را به غایت منکر بودم و قوّت نقل مقام کردن نداشتم. شبى سماع مى‏کردند، شیخ اسماعیل از گرمى سماع به بالین من آمد و گفت: مى‏خواهى که برخیزى؟ گفتم: بلى. دست من بگرفت و مرا به کنار کشید و به میان سماع برد، و زمانى نیک مرا بگردانید و بر روى دیوارم تکیه داد. من گفتم که: در حال خواهم افتاد. چون به خود آمدم خود را تندرست دیدم، چنانکه هیچ بیمارى در خود نمى‏دیدم. مرا ارادت حاصل شد. روز دیگر به خدمت وى رفتم و دست ارادت گرفتم و به سلوک مشغول شدم و مدّتى آنجا بودم. چون مرا از احوال باطن خبر شد و علم وافر داشتم، مرا شبى در خاطر آمد که از علم باطن با خبر شدى، علم ظاهر تو از علم شیخ زیادت است. بامداد شیخ مرا طلب کرد و گفت: برخیز و سفر کن! که ترا بر عمّار یاسر مى‏باید رفت. من دانستم که شیخ بر آن خاطر من واقف شد، امّا هیچ نگفتم و برفتم به خدمت شیخ عمّار و آنجا نیز مدّتى سلوک کردم، و آنجا شبى مرا همین به خاطر آمد.

بامداد شیخ عمّار فرمود که: نجم الدّین برخیز، به مصر رو به خدمت روزبهان! که این هستى را وى به سلّى از سر تو بیرون برد. برخاستم و به مصر رفتم. چون به خانقاه وى در رفتم، شیخ آنجا نبود و مریدان او همه در مراقبه بودند، هیچ کس به من نپرداخت. آنجا کسى دیگر بود، از وى پرسیدم که: شیخ کدام است؟ گفت: شیخ در بیرون است و وضو مى‏سازد. من بیرون رفتم شیخ روزبهان را دیدم که در آب اندک وضو مى‏ساخت. مرا در خاطر آمد که: شیخ نمى‏داند که در این‏ قدر آب وضو جائز نیست، چگونه شیخى باشد؟ او وضو تمام ساخت و دست بر روى من افشاند. چون آب به روى من رسید، در من بیخودیى پیدا شد. شیخ به خانقاه درآمد، من نیز درآمدم و شیخ به شکر وضو مشغول شد. من بر پاى بودم منتظر آن که شیخ سلام باز دهد، او را سلام کنم. همچنان بر پاى ایستاده غایب شدم دیدم که: قیامت قایم شده است، و دوزخ ظاهر گشته، و مردمان را مى‏گیرند و به آتش مى‏اندازند، و بر این راهگذر آتش پشته‏اى است وشخصى بر سر آن پشته نشسته است، و هر که مى‏گوید که: من تعلّق به وى دارم، او را رها مى‏کنند و دیگران را در آتش مى‏اندازند. ناگاه مرا بگرفتند و بکشیدند. چون آنجا رسیدم گفتم:

من تعلّق به وى دارم. مرا رها کردند. من بر پشته بالا رفتم دیدم که شیخ روزبهان است. پیش او رفتم و در پاى او افتادم. او سیلیى سخت بر قفاى من زد، چنانکه از قوّت آن به روى در افتادم، و گفت: بیش از این اهل حقّ را انکار مکن! چون بیفتادم، از غیب باز آمدم. شیخ سلام نماز داده بود. پیش رفتم و در پاى او افتادم. شیخ در شهادت نیز همچنان سیلى بر قفاى من زد و همان لفظ بگفت. آن رنجورى از باطن من برفت. بعد از آن امر کرد مرا که: بازگرد و به خدمت شیخ عمّار رو! و چون بازمى‏گشتم، مکتوبى به شیخ عمّار نبشت که: هر چند مس دارى مى‏فرست تا زر خالص مى‏گردانم و باز بر تو مى‏فرستم.

از آنجا به خدمت شیخ عمّار آمد و مدّتى آنجا بود. چون سلوک تمام کرد، وى را امر فرمود که: به خوارزم رو! وى مى‏گفت: آنجا مردمان عجب‏اند و این طریق را و مشاهده را در قیامت نیز منکرند. گفت: برو و باک مدار! به خوارزم آمد و این طریق را منتشر گردانید، و مریدان بسیار بر وى جمع آمدند، و به ارشادمشغول شد.»

چون کفّار تتار به خوارزم رسیدند، شیخ اصحاب خود را جمع کرد، و زیادت بر شصت بودند، و سلطان محمّد خوارزمشاه گریخته بود. و کفّار تتار پنداشتند که وى در خوارزم است، و به خوارزم درآمدند. شیخ بعض اصحاب را چون سعد الدّین حمّویى و شیخ رضى الدّین على لالا و غیر ایشان طلب داشت و گفت: «زود برخیزید و به بلاد خود روید! که آتشى از جانب مشرق برافروخت که تا نزدیک به مغرب خواهد سوخت. این فتنه‏اى است عظیم که در این امّت مثل این واقع نشده است!» بعضى از اصحاب گفتند: «چه شود که حضرت شیخ دعایى کند، شاید که این از بلاد مسلمانان مندفع شود؟» شیخ فرمود که: «این قضایى است مبرم، دعا دفع آن نمى‏تواند کرد.» پس اصحاب التماس کردند که: «چهارپایان آماده است، اگر چنانچه حضرت شیخ نیز با اصحاب موافقت کند تا در ملازمت ایشان به خراسان متوجّه شوند، دور نمى‏نماید.» شیخ فرمود که: «من اینجا شهید خواهم شد، و مرا اذن نیست که بیرون روم.» پس اصحاب متوجّه خراسان شدند. چون کفّار به شهر درآمدند، شیخ اصحاب باقى مانده را بخواند و گفت:

«قوموا على اسم اللّه، نقاتل فی سبیل اللّه!» و به خانه درآمد و خرقه خود را پوشید و میان‏محکم ببست، و آن خرقه پیش گشاده بود، بغل خود را از هر دو جانب پرسنگ کرد و نیزه به دست گرفت و بیرون آمد. چون با کفّار مقابل شد، در روى ایشان سنگ مى‏انداخت تا آن غایت که هیچ سنگ نماند. کفّار وى را تیرباران کردند. یک تیر بر سینه مبارک وى آمد، بیرون کشید و بینداخت و بر آن برفت.

گویند که در وقت شهادت پرچم کافرى را گرفته بود. بعد از شهادت ده کس نتوانستند که وى را از دست شیخ‏ خلاص دهند، عاقبت پرچم وى را ببریدند. و بعضى گفته‏اند که حضرت مولانا جلال الدّین رومى- قدّس سرّه- در غزلیّات خود اشارت به این قصّه و به انتساب خود به حضرت شیخ کرده، آنجا که گفته است:

و کانت شهادته- قدّس اللّه تعالى روحه- فى شهور سنه ثمان عشره و ستمائه.

حضرت شیخ را مریدان بسیار بوده ‏اند، امّا چندى از ایشان یگانه جهان و مقتداى زمان بوده‏اند، چون شیخ مجد الدّین بغدادى و شیخ سعد الدّین حمّویى و بابا کمال جندى و شیخ رضى الدّین على لالا و شیخ سیف الدّین باخرزى و شیخ نجم الدّین رازى و شیخ جمال الدّین گیلى. و بعضى گفته‏اند که: «مولانا بهاء الدّین ولد والد مولانا جلال الدّین رومى نیز از ایشان بوده است.» قدّس اللّه تعالى ارواحهم.

نفحات الأنس، ۱جلد//عبد الرحمن جامى

خطا: فرم تماس پیدا نشد.