میرزا جود آقا ملکى تبریزى در مورد یکى از عالمان بزرگ مى نویسد:
از یکى از عالمان بزرگ نقل شده است که : او سى سال در صف اول نماز جماعت اقتدا مى کرد، پس از سى سال روزى به عللى نتوانست خود را به صف اول برساند، از این رو در صف دوم ایستاد، و از این که مردم او را در صف دوم دیدند گویا در خود خجالتى احساس کرد. در این حال متوجه شد که در این مدّت طولانى که در پیشاپیش مردم و در ردیف اول نماز جماعت مى ایستاد از روى ریا بوده است و بر این اساس تمام آن سى سال نماز را قضا کرد.

برادرم ! بنگر به این عالم مجاهد، و در مقام و منزلش ‍ دقت نماى که چگونه در این زمان دراز نماز جماعتش ، آنهم در صف اول فوت نگردیده و با این وصف متصدى امامت جماعت نشد. و بنگر به احتیاط او، که چگونه به خاطر یک شبهه ، این همه نماز را قضا کرد و از اینجا عظمت امر اخلاص و اهمیتى را که علماى سلف براى آن قائل بوده اند، دریاب !