رضی الدین نیشابوری استاد الائمه، دانشمند و شاعر نیمهء دوم قرن ۶ (وفات ۵۹۸ ه ق) عوفی او را در فقه و خلاف صاحب اطلاع و اثر دانسته و گفته است که هرگاه از اشتغال به این گونه مطالب خسته می شد.
قصیده ای نظم میکرد و شعری می پرداخت. نام ممدوحان وی در دیوان او جلال الدین قلج طمغاج خان ابراهیم بن حسین و پسرش قلج ارسلان خان عثمان است که هر دو از سلاطین آل افراسیاب بوده اند.
گویا رضی الدین تنها اوایل سلطنت قلج ارسلان را که مصادف با حدود سال ۵۹۷ به پارسی بدو « مکارم الاخلاق » یا ۵۹۸ ه ق بوده درک کرد و عمر او از این غایت تجاوز نکرده غیر از دیوان اشعار کتابی بنام نسبت داده اند در اشعار وی تازگی و وجه امتیاز خاصی ملاحظه نمی شود با این همه استادی و مهارتش در سخن از کلام او آشکار است وی شعر عربی هم میگفت.(از فرهنگ فارسی معین) (از تاریخ ادبیات دکتر صفا ج ۲ ص ۵۰ و ۸۴۹ )
از اشعار اوست:
چه مایه رنج کشیدم ز یار// تا این کار بر آب دیده و خون جگر گرفت قرار
هزارمحنت و درد و بلا و نامش عشق// هزار گونه بلا و جفا و نامش یار
رجوع به مجمع الفصحاء ج ۱ ص ۲۳۱ و ۲۳۲ و فرهنگ سخنوران و ریحانه الادب ج ۲ و آتشکدهء آذر چ شهیدی ۱۷۸ و قاموس الاعلام ترکی و لباب الالباب ج ۱ ص ، ص ۱۴۳،۱۴۱ و ریاض العارفین ص ۷۸ و ۱۹۵ و ۱۹۴ و صبح گلشن ص ۱۷۹ ۲۲۸ و الذریعه ج ۹ بخش ۱ و چهار مقاله ص ۱۸۸ و ۱۸۹ و سبک شناسی ج ۲ ص ۲۴۳ و ج ۳ ص ۵ و فهرست المعجم و ،۲۲۹ روضات الجنات ص ۵۹۱ و فهرست کتابخانهء سپهسالار ج ۲ ص ۲۱ و ۲۲ شود.