۶۰۹- فاطمه بنت المثنّى، رحمها اللّه تعالى‏(نفحات الأنس)

 شیخ محیى الدّین بن العربى- رضى اللّه عنه- در فتوحات مى‏گوید که: «من سالها بنفس خود خدمت وى کرده‏ام، و سنّ وى آن وقت بر نود و پنج سال زیادت بود و من شرم مى‏داشتم که به روى وى نگرم از تازگى و نازکى رخساره وى. هر که وى را بدیدى پنداشتى که چهارده‏ساله است. و وى را با حضرت حق- سبحانه و تعالى- حالى عجب بود، و مرا بر همه کسانى که از ابناى جنس من به خدمت وى مى‏رسیدند، اختیار کرده بود و مى‏گفت: مثل فلان، کسى ندیده‏ام، وقتى که پیش من مى‏آید به همگى خود مى‏آید و در بیرون هیچ نمى‏گذارد، و وقتى که‏ بیرون مى‏رود به همگى خود بیرون مى‏رود، [و] پیش من هیچ باقى نمى‏گذارد.»

و هم شیخ مى‏گوید که: «از وى شنیدم که مى‏گفت: مرا عجب مى‏آید از کسى که مى‏گوید که حق را- سبحانه- دوست مى‏دارم و به وى شادمانى نمى‏کند، و حال آن که حق- سبحانه- مشهود وى است و چشم وى ناظر به اوست در هر چیزى، یک طرفه العین غایب نمى‏شود. این مردمان چون دعوى محبّت او مى‏کنند و مى‏گریند؟ آیا شرم نمى‏دارند؟ قرب محبّ از همه مقرّبان زیادت است، پس براى چه مى‏گریند؟ پس گفت: اى فرزند! چه مى‏گویى در آنچه من مى‏گویم؟ گفتم: سخن آن است که تو مى‏گویى. بعد از آن گفت: و اللّه مرا تعجّب مى‏آید. حبیب من فاتحه الکتاب را خدمت من فرموده است، و اللّه که هرگز مرا فاتحه از وى مشغول نساخته است، و حجاب من نشده.»

و هم شیخ مى‏گوید: «در میان آن که ما پیش وى نشسته بودیم، ضعیفه‏اى درآمد و شهرى را نام برد که شوهر من به آنجا رفته است و داعیه داشته است که زن دیگر بکند. گفتم: مى‏خواهى که بازآید؟ گفت: آرى. روى به فاطمه کردم و گفتم: اى مادر! مى‏شنوى که چه مى‏گوید؟

گفت:تو چه مى‏خواهى؟ گفتم: قضاى حاجت وى، و حاجت وى آن است که شوهر وى بیاید.

گفت:سمعا و طاعه، حالى فاتحه الکتاب را مى‏فرستم و وى را وصیّت مى‏کنم که شوهر این زن را بیارد. و فاتحه را خواندن گرفت، و من هم با وى خواندم و دانستم که از قرائت فاتحه صورتى جسدانى انشا کرد و وى را فرستاد، و در وقت فرستادن گفت: اى فاتحه الکتاب! مى‏روى به فلان شهر و شوهر این زن را مى‏بینى و وى را نمى‏گذارى تا نمى‏آرى.» شیخ مى‏گوید که: «از فرستادن فاتحه تا آمدن شوهر وى بیش از آن فرصت نشد که قطع آن مسافت توان کرد.»

نفحات الأنس//عبدالرحمن جامی