مى فرمودند: نجاست را به غیر بزن! چرا به خودت میزنى؟!
در هر موقعى که مى بینى در اصلاح امرى از امور اعمّ از امور خانوادگى وداخلى و یا امور اجتماعى و خارجى، امر دائر است میان آنکه آلودگى و فساد بر نفست وارد شود یا بر غیر، آن آلودگى را براى نفس خودت مپسند که دیگر قابل جبران نیست! اگر در جائى دیدى امر به معروف و نهى از منکرى را که مى نمائى مستلزم عصبانیّت و پریشان شدن افکار و درهم ریختن صفاى ذهن توست، و این ضررش براى تو بیشتر است از ضررى که به وى در اثر إتیان آن جرم و جنایت وارد مى شود؛ دست از این کار بردار و پیرامون آن مگرد!
این ضرر وارد در حکم نجاستى است که بر نفس تو وارد مى شود؛ چرا آن را بر خود مى پسندى؟! بگذار ضرر بر دیگرى بخورد و وى نجس شود! و خلاصه امر، طهارت نفس انسان بر هر چیز مقدّم است، و انسان حقّ ندارد به جهت رعایت مصالح خارجیّه خودش را آلوده نماید. زیرا تطهیر و تزکیه نفس در فعل و حال، مورد طلب و سوال و مؤاخذه مى باشد؛ امّا رسیدگى به امور اجتماعى و سعى در حوائج مردم و تدریس و کسب و امثالها امورى است که در صورت امکان مورد بازخواست و بازپرسى واقع مىشود، نه در هر صورت گرچه در شرائط غیر ممکنه باشد
روح مجرد//علامه محمد حسین طهرانی