سلیمان بن صُرد الخزاعى ، اسم او در جاهلیّت یسار بوده ، رسول خدا صلى اللّه علیه و آله و سلم او را سلیمان نام نهاده ، مردى جلیل و فاضل بوده در کوفه سکونت اختیار کرد و در خزاعه خانه بنا نهاد.
و او سیّد قوم خود بوده و در صِفّین ملازم رکاب حضرت امیرالمؤمنین علیه السّلام بود. و در آنجا حوشب ذى ظلیم به دست وى کشته گشت و او همان کس است که شیعیان کوفه بعد از وفات معاویه در خانه وى جمع شدند. و کاغذ براى امام حسین علیه السّلام نوشتند و آن حضرت را به کوفه دعوت کردند و لکن در رکاب سید الشهداء علیه السّلام حاضر نگشت و از فیض شهادت در خدمت آن جناب محروم ماند.
پس از آن سخت پشیمان گشت توبت و انابت جست و از بهر خونخواهى آن حضرت کمر استوار کرد. تا در سنه شصت و پنج با مُسَیَّب بن نَجَبَه فَزارى و عبداللّه بن سعد بن نُفَیْل عضدى و عبداللّه بن وال تمیمى و رِفاعَه بن شَدّاد بجلى و جمعى از شیعیان کوفه که آنها را توّابین گویند به جهت خونخواهى امام حسین علیه السّلام از بنى امیّه به سمت شام حرکت کردند. و در (عین ورده ) که شهرى است از بلاد جزیره با لشکر شام تلاقى کردند. و شامیان سى هزار تن بودند.
که به سرکردگى ابن زیاد و حُصین بن نُمیر و شُراحیل بن ذى الکلاع حِمْیَرى به جهت قتال شیعیان از شام حرکت کرده بودند، پس مابین ایشان جنگ عظیمى واقع شد و سلیمان به تیر حُصین بن نمیر شهید شد و پس از آن مسیّب کشته شد، شیعیان که چنین دیدند یکباره دست از جان بشستند و غلاف شمشیرها را شکستند و مشغول جنگ شدند و در این حال پانصد تن از شیعیان بصره به یارى ایشان رسیدند.
پاى اصطبار استوار نهادند و پیوسته قتال مى کردند و مى گفتند: اَقِلْن ا رَبَّنا تَفْریطَنا فَقَدْ تُبْنا؛ تا آنکه عبداللّه بن سعد با جمله اى از وجوه لشکر شیعه کشته شدند مابقى چون تاب مقاومت در خود ندیدند روى به هزیمت نهادند و به بلاد خویش ملحق شدند.
و شیخ ابن نما در (شرح الثار) کیفیّت شهادت سلیمان را ذکر کرده و در آخرش گفته :فَلَقَدْ بَذَلَ فى اَهْلِ الثّارِ مُهْجَتَهُ وَاخْلَصَ للّهِ تَوْبَتَهُ وَقَدْ قُلْتُ ه ذَیْنِ الْبَیْتَیْنِ حَیْثُ م اتَ مُبَرَّءً مِنَ الْعَیْبِ وَالشَّیْنِ. شعر : قَضى سُلَیْمانُ نَحْبَهُ فَعَذ ا اِلى جِنانٍ وَرَحْمَهِ الْباری مَضى حَمیدا فى بَذْلِ مُهْجَتِهِ وَاَخَذِهِ لِلْحُسَیْنِ بِالّثارِ(۱۹۱) و در حدیث مفضّل طویل در رجعت اشاره به مدح او شده .