زندگینامه حضرت ابوطالب علیه السلام

حضرت ابوطالب علیه السلام عموی بزرگوار رسول خدا صلی الله علیه وآله و بزرگترین پشتیبان آن حضرت و پدر عظیم الشان حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام ۳۵ سال پیش از تولّد رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله به دنیا آمده و محلّ تولّد آن حضرت امّ القرای عالم اسلام یعنی مکّه مکرمه بود.

نام آن بزرگوار «عمران‏» است و بعضی او را «عبدمناف‏» نامیده ‏اند. چون فرزند بزرگش «طالب‏» بود، او را ابوطالب نیز خواندند. او با عبدالله پدر پیامبر صلی الله علیه و آله برادر بود. پدرش «عبدالمطلب‏» جد پیامبر اسلام است که همه قبایل عرب وی را به عظمت و بزرگواری می‏شناختند و از او به عنوان مردی با کفایت و مبلغ آیین توحید ابراهیمی یاد می‏کردند. عبدالمطلب، چنان مورد توجه دنیای آن روز بود که او را با لقب «سید البطحاء» آقای سرزمین مکه و حومه آن و «ساقی الحجیج‏» آب دهنده حاجیان خانه خدا و «ابوالساده‏» پدر بزرگواریها و «حافر الزمزم‏» ایجاد کننده چاه زمزم می‏خواندند. عبدالمطلب در حفظ و حراست وجود مبارک حضرت محمد صلی الله علیه و آله بسیار کوشا بود.

ابوطالب از چنین پدری پا به عرصه گیتی نهاد و در خانه چنین شخصیت ‏بزرگ و الهی پرورش یافت. حضرت ابوطالب علیه السلام چهار پسر و دو دختر داشت.طالب پسر بزرگ اوست که از او نسلی باقی نمانده است. دومین فرزند او عقیل و سومین آنها جعفر معروف به جعفر طیار و چهارمین و آخرین فرزند پسری وی حضرت امیرالمومنین علی علیه السّلام است. دو دخترش یکی فاخته نام داشت که او را «ام‏هانی‏» می‏خواندند و دختر دیگرش «اسماء» بود. فرزندان ابوطالب همه از بانوی پاک طینت و پاک سرشت حضرت فاطمه بنت اسد علیها السلام می باشند.

حضرت ابوطالب علیه السلام در خانواده‏ای خداپرست و موحد و در سایه پدری همچون عبدالمطلب که از کمالات روحی و امتیازات معنوی برخوردار بود، پرورش یافت. و همانند پدرش در مسیر آیین حنیف ابراهیمی قدم برمی‏داشت و منصب سقایت و آبرسانی به زائران خانه خدا و پاسداری از جان حضرت محمد صلی الله علیه و آله را به نیکویی بر عهده گرفت. وی نه تنها تحت تأثیر شرک و بت‏ پرستی مردم مکه قرار نگرفت، بلکه در مقابل شیوه‏ های جاهلیت ایستادگی کرد و خود را از هر گونه فساد و آلودگی، برحذر داشت. او نخستین کسی است که «سوگند خوردن اولیای مقتول برای اثبات قتل‏» را در امر قضا، سنت قرار داد و بعدها اسلام نیز آن رابا نام «قسامه‏» تثبیت کرد.

حضرت ابوطالب بن عبدالمطلب علیهما السلام مانند بیشتر رؤسای قریش مردی تاجر بود و سرپرستی پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله را از هشت سالگی پس از درگذشت حضرت عبدالمطلب، بر عهده گرفت. در سفری که رسول خدا صلی الله علیه و آله را برای تجارت با خود به شام برده بود، بشارت پیامبری آن حضرت را از راهبی به نام بُحیرا شنید و در حراست از پیامبر تلاش بیشتری از خود نشان داد. وی در هنگامی که پیامبر اسلام، حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله از همه سو هدف تیرهای زهرآگین مشرکان مکه بود، مردانه از آن حضرت حمایت کرد و بدین وسیله در گسترش اسلام و تقویت مسلمانان نقش مهمی ایفا نمود. پس از بعثت نیز، ابوطالب، یاور و پشتیبان همیشگی پیامبر بود و در حمایت از ایشان دریغ نمی کرد.

در سال دهم بعثت، حضرت ابوطالب علیه السلام در حالی که با دیگر مسلمانان در شعب ابوطالب در محاصره مشرکان مکه بودند، درگذشت. وی در حالی دنیا را وداع گفت که قلبش لبریز از ایمان به خدا و عشق به رسول خدا صلی الله علیه و آله بود. بدنش را در مکه معظمه در مقبره حجون معروف به «قبرستان ابوطالب‏» دفن کردند.

با مرگ او خیمه‏ ای از حزن و اندوه بر رسول خدا صلی الله علیه و آله و مسلمانان آن روز که کمتر از پنجاه نفر بودند، سایه افکند زیرا آنان بهترین حامی، مدافع و فداکار در راه اسلام را از دست دادند. در همان سال حضرت خدیجه سلام الله علیها همسر باوفا و بی همتای پیامبر نیز وفات کرد و رسول خدا صلی الله علیه و آله بر اثر شدت غم و اندوه، آن سال را «عام الحزن» یعنی سال حزن و اندوه نامیدند.

او با ایمان کامل و اعتقاد به نبوت رسول خدا صلی الله علیه و آله و ولایت امیرالمومنین علی علیه السلام از دنیا رفت و با ارتحالش دل رسول خدا و علی مرتضی علیهما السلام جریحه دار شد.

عجیب است عده ای یاوه گو که هنوز ایمانشان به خدا و رسول خدا به اثبات نرسیده و در پرده ای از نفاق در بین مسلمین بسر می برند، از بغضی که نسبت به مقام شامخ علوی دارند ، برای گمراهی اذهان بر ایمان اسوه ایمان حضرت ابوطالب علیه السلام شبهه افکندند و برآن شدند که چراغ ایمانش را در اذهان خاموش نمایند ولی واقعیت این است که نور خدا هیچ وقت خاموش نخواهد شد.