حضرت استاد، علاقه و شيفتگى خاصّى نسبت به ائمّه طاهرين صلوات الله و سلامه عليهم اجمعين داشتند وقتى نام يكى از آنها برده مىشد، اظهار تواضع و ادب در سيمايشان مشهود مىشد؛ و نسبت بامام زمان ارواحنا فداه تجليل خاصّى داشتند؛ و مقام و منزلت آنها و حضرت رسول الله و حضرت صديقه كبرى را فوق تصوّر مىدانستند؛ و يك نحو خضوع و خشوع واقعىّ و وجدانىّ نسبت به آنها داشتند؛ و مقام و منزلت آنان را ملكوتى مىدانستند؛ و به سيره و تاريخ آنها كاملا واقف بودند.
در بسيارى از مطالب كه درباره آنان سؤال مىشد چنان بيان و تشريح داشتند كه گويا آن سيره را امروز مطالعه كردهاند؛ و يا در مصدر وحى و تشريع نشستهاند؛ و از آنان مىگيرند؛ و بدين عالم مىدهند.
در تابستانها از قديم الايام رسمشان اين بود كه به زيارت حضرت ثامن الأئمّة عليه السّلام مشرّف مىشدند.
و دوران تابستان را در آنجا مىماندند؛ و ارض اقدس را بر ساير جاها مقدّم مىداشتند؛ مگر در صورت محذور.
در ارض اقدس هر شب بحرم مطهّر مشرّف مىشدند؛ و حالت التماس و تضرّع داشتند.
و هر چه از ايشان تقاضا مىشد كه در خارج از مشهد چون طرقبه و جاغرق سكونت خود را بعلّت مناسب بودن آبوهوا قرار دهند؛ و گهگاهى براى زيارت مشرّف گردند؛ ابدا قبول نمىكردند؛ و مىفرمودند: ما از پناه امام هشتم جاى ديگر نمىرويم.
نسبت به قرآن كريم نيز بسيار بسيار خاضع و خاشع بودند؛ آيات قرآن را غالبا از حفظ مىخواندند؛ و مواضع آيات را در سورههاى مختلف نشان مىدادند؛ و آيات مناسب آن آيه را نيز تلاوت مىنمودند؛ جلسات بحثهاى قرآنى آن فقيد سعيد بسيار جالب و پرمحتوى بود.
مهرتابان//علامه محمد حسین طهرانی
