عالم جامع شیعی قرن سیزدهم و چهاردهم . در ۱۲۷۰، در کازرون متولد شد و تحت تربیت پدرش ، سیدمحمدتقی موسوی ، از زاهدان و عابدان بزرگ عصر خویش ، پرورش یافت . در ۱۲۹۱ با پدرش به بوشهر رفت و از آنجا به عتبات عراق مشرف گردید و در سامرا نزد سید محمدحسن شیرازی (۱۲۳۰ـ۱۳۱۲) معروف به «میرزای بزرگ »، به تحصیل فقه و اصول پرداخت و از شاگردان سرشناس میرزا شد.
بوشهری در طب نیز اطلاعات وسیعی کسب کرد به طوری که معالجات عجیبی از او مشاهده می شد. وی در حوزه درس عده ای از فضلا، از جمله میرزاعلی آقا، فرزند میرزای شیرازی ، نیز حاضر می شد، و تا ۱۳۱۰ در سامرا بود و همان سال به بوشهر بازگشت .
در بوشهر به تدریس و نشر احکام پرداخت و مرجع امور مردم از خاص و عام گردید. در ۱۳۲۹ با خانواده اش به زیارت عتبات رفت و در نجف بیمار شد و روز هفتم ربیع الاول همان سال وفات یافت و در وادی السلام به خاک سپرده شد. وی در فقه و اصول بسیار متبحر بود و تألیفاتی از او باقی مانده است .
فرزندان
فرزندش ، سید محمدتقی ، از فضلای سرشناس به شمار می رفت و از شاگردان میرزا محمدتقی شیرازی و علاّ مه حاج حسن کُبّه بود.
فرزند دیگر بوشهری ، سید محمد مهدی ، نه ماه پس از پدر در سامرا درگذشت و همانجا مدفون شد (آقابزرگ طهرانی ، ۱۴۰۴، جزء۱، قسم ۲، ص ۸۴۰ـ۸۴۱؛ همو، ۱۳۶۲ش ، ص ۱۴۷ـ۱۴۸).
منابع :
(۱)محمدمحسن آقابزرگ طهرانی ، طبقات اعلام الشیعه ، جزء۱:
(۲) نقباء البشر فی القرن الرابع عشر ، مشهد ۱۴۰۴؛
(۳) همو، میرزای شیرازی : ترجمه هدیه الرازی الی الامام المجدد الشیرازی ، تهران ۱۳۶۲ ش .
دانشنامه جهان اسلام جلد۴
