ابوالحسین احمدبن حسین بن عبیدالله الغضائری . عالم شیعی در اوائل قرن پنجم هجری ، صاحب کتاب رجال معروف . او نزد پدر خود حسین بن عبیدالله متوفی به سال ۴۱۱ ه’ ۳۹ .ق . و سایر علمای عراق فنون ادب و فقه فراگرفت و ظاهراً به بغداد میزیست . و صاحب روضات گویدچون ابن غضائری مطلق گویند مراد احمدبن حسین باشد.
وی از دانشمندان بزرگ شیعه، عالم، زاهد و استاد در علوم مختلف بود. تعبیری که بعضی از اعیان در باره وی دارند، مقام عالی علمی وی را به خوبی نشان می دهد؛ گفته شده: «کان من أحفظ الشیعه بحدیث اهل البیت ـ علیهم السّلام ـ ». وی خصوصاً در علم رجال، از نوادر شیعه در زمان خود به شمار می رفت. در معرفی مقام وی همین اندازه کفایت می کند.
که بزرگانی چون مرحوم شیخ طوسی، مرحوم نجاشی، و علمای متأخر خصوصاً مرحوم علامه، ابن داوود، سید جلیل القدر احمد بن طاووس، از کتاب ایشان نقل کرده و به آرای او اعتماد نموده اند. دانشمند نام آور و رجالی معروف شیعه مرحوم علامه عنایت الله قهپایی، در باره وی چنین می فرماید: «او شیخ عارف، عالم جلیل و کبیر بود. کلباسی فرمود: او از بزرگان شیعه بوده است.»
استادان:
ابومحمد بن طلحه بن علی بن عبدالله بن علاله،
ابوالحسین صبیی،
پدرش ابوالحسین بن عبدالله بن ابراهیم واسطی بغدادی حسین بن محمد بن نبدار قمی،
احمد بن عبدالواحد و ….
شاگردان:
بعضی گفته اند که مرحوم نجاشی از شاگردان وی بوده است.
تألیفات:
کتاب جامع الاسماء الکتب المصنفه لدی الشیعه،
کتاب جامع الاسماء الاصول المعتمده لدی الشیعه بهم،
کتاب التاریخ،
کتاب الضعفاء،
کتاب الثقات والممدوحین،
الرجال[۱].
[۱] . مقدمه کتاب الرجال.
محمد رضا ضمیری- کتابشناسی تفصیلی مذاهب اسلامی, ص ۴۳۹-۴۴۰
لغت نامه دهخدا
