ملقب به رفیع الدین و گاهی به ملارفیع الدین و یا ملارفیع هم موصوف است از علمای امامیه و از ادبا و شعرا و فضلای قرن یازدهم هجری است و در اشعار خود واعظ تخلص میکرد.در وعظ و خطابه سرآمد بوده است وی از شاگردان ملاخلیل قزوینی بود و دیوان شعر وی مشتمل بر هفت هزار بیت است.
وفات او در سال (۱۰۸۹ ه ق ) رخ داده وی از علم معقول نیز حظی وافر داشته و در این علم کتابی به نام ابواب الجنان تألیف کرد.اما بیش از دو باب آن را ننوشت و پس از مرگ او پسرش ملا شفیع آن را پایان داد.
(از ریحانه الادب ج ۴ ص ۲۷۲ و تذکرهء نصرآبادی ص ۱۷۱ )
این ابیات از اوست:
دل خانه ای ست یاد خدا کدخدای او
سرد از محبت همه گشتن هوای او
گر چه ما را نیست پیشاپیش دود مشعلی
نیست دود آه مظلومی هم از دنبال ما
به زمین برد فرو خجلت محتاجانم بی زری کرد
بمن آنچه به قارون زر کرد
لغت نامه دهخدا
