(امیر) از شعرای اواخر قرن ششم ه ق است در مورد نام و مولد این شاعر اختلاف بسیار است و گاه او را پادشاه « عمادالدوله فرامرز » ظاهراً تخلصی است که شاعر از لقب « عمادی » گفته اند و « عمادی غزنوی » و گاهی « عمادالدین غزنوی » مازندران گرفته است آغاز شاعری عمادی و شهرت وی از دستگاه عمادالدوله فرامرزبن شهریار از امیران خاندان باوندی است که در نیمهء اول قرن ششم بر مازندران حکومت داشت.
پس از درگذشت عمادالدوله فرامرز، شاعر از مازندران به عراق رفت و به خدمت سلطان طغرل بن محمد (۵۲۶ – ۵۲۹ هَ . ق .) رسید و او را مدح گفت و در همان حال مدح اتابک جهان پهلوان نیز که تا سال ۵۸۱ ه ق می زیسته است در اشعار او دیده میشود و تقی الدین کاشی، مدح طغرل بن ارسلان را وی نسبت می دهد درگذشت عمادی را به اختلاف در سال ۵۷۳ ه ق و ۵۸۲ ه ق ضبط کرده اند. (از تاریخ ادبیات در ایران صفا ج ۲ ص ۷۴۳ )
و رجوع به مآخذ ذیل شود: لباب الالباب عوفی ج ۲ ص ۲۵۷ سخن و سخنوران ج ۲ حاشیهء ص ۱۶۷ آتشکدهء آذر چ هند ص ۲۱۴ مجمع الفصحاء ج ۱ ص ۳۵۰ راحه الصدور راوندی چ لیدن ص ۵۷ و ۲۰۹ و ۲۱۰ الذریعه ج ۹ ص ۷۶۸ بیست مقالهء قزوینی ج ۲ ص ۳۴۳ و ۳۵۴ شاهد صادق خلاصه الاشعار.
لغت نامه دهخدا