زندگینامه شیخ برکت الله بِلگرامی (۱۱۴۲-۱۰۷۰ه ق)

 فرزند میر اویس حسنی واسطی فرزند میرعبدالجلیل بلگرامی ، عارف و شاعر فارسی زبان شبه قاره هند، در ۱۰۷۰ در بلگرام متولد شد و در ۱۰ محرم ۱۱۴۲ در مارَهْرَه ، در ایالت اوتارپرادش ، وفات یافت و همان جا مدفون شد (برکت الله بلگرامی ، مقدمه محمد انصارالله ، ص ۲، ۴).

نخست با میرسید مربی ، فرزند سید عبدالنبی ، بیعت طریقت کرد، و سپس از لطف الله معروف به شاه لدها بلگرامی و فضل الله کالپَوی استفاده معنوی برد. پس از اخذ خلافت و اجازه ارشاد از آنان ، در مارهره مرکز ارشاد دایر کرد و مردم اطراف و اکناف مرید او شدند.

بلگرامی به فارسی و هندی شعر می سرود و تخلص او «عشقی » (درهندی : پیمی ) بود (همان ، ص ۲).

آثار فارسی او عبارت است از :

۱) مثنوی ریاض عشق ؛

۲) دیوان عشقی ؛

۳) رساله در حل معانی حقایق عرفانی ؛

۴) چهار انواع (۱۱۲۳)؛ در آداب سلوک ؛

۵) عوارف هندی ، در تأویل عرفانیِ ضرب المثلهای هندی .



منابع :

(۱) میرغلامعلی بن نوح آزاد بلگرامی ، مآثرالکرام ، ( لاهور ) ۱۹۱۳؛

(۲) برکت الله بلگرامی ، عوارف هندی ، چاپ محمد انصارالله ، دانش ، ش ۱۴ (تابستان ۱۳۶۷).

دانشنامه جهان اسلام  جلد  ۳ 

دیدگاه‌ها

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *