بَغدادی ، شُکربن احمد ، عالم ، فقیه ، متکلم و ادیب شیعی قرن سیزدهم و چهاردهم . در ۱۲۷۲، در محله کرخ بغداد متولد شد. مقدمات علوم را در زادگاه خود فرا گرفت و در۱۲۹۲ برای تکمیل تحصیلات به نجف مهاجرت کرد.
بغدادی پس از گذراندن دروس پایه ، سالها از درس فضلا و استادان بزرگ حوزه نجف ، از جمله شیخ محمدحسین کاظمی ، شیخ محمد طه نجف و سید محمد بحرالعلوم استفاده کرد (آقابزرگ طهرانی ، ج ۱، قسم ۲، ص ۸۴۲) و از سید علی آل بحرالعلوم طباطبایی اجازه روایت گرفت (حرزالدین ، ج ۲، ص ۱۰۸).
بغدادی از فضلای بزرگ حوزه نجف شمرده می شد و جماعتی از فضلای آنجا در درس وی شرکت می کردند. سید محمد صادق آل بحرالعلوم از جمله شاگردان او در نجف بوده است (آقابزرگ طهرانی ، همانجا). بغدادی در ۱۳۳۳ به بغداد باز گشت و در آنجا به نشر علم پرداخت .
یکی از شاگردان وی توفیق فکیکی * ، حقوقدان و نویسنده بزرگ بغدادی است که در مقاله ای در مجله الغریّ ، به شرح حال استاد خود پرداخته و او را از اجلّه علمای بغداد شمرده است (همان ، ج ۱، قسم ۲، ص ۸۴۳).
شکر، علاوه بر تدریس و تربیت علمای دین ، منشأ خدمات اجتماعی بسیار، از جمله تأسیس مدرسه جعفریّه در بغداد، بوده است .
وی اولین عالم شیعی است که پس از تشکیل محاکم شرعی جعفری مدتی بر مسند قضا نشست و براساس فقه شیعه قضاوت کرد و مدتی نیز سرپرستی مجمع تشخیص شرعی جعفری را به عهده داشت .
بغدادی پس از سالها خدمت علمی و اجتماعی انزوا گزید و در منزل خود یا در مسجد زرکشی کرخ به عبادت و تدریس مشغول شد. او در ۱۳۵۷ درگذشت . از وی اثر تألیفی باقی نمانده است (همان ، ج ۱، قسم ۲، ص ۸۴۳ـ۸۴۴).
منابع :
(۱) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی ، طبقات اعلام الشیعه ، جزء۱: نقباءالبشر فی القرن الرابع عشر ، مشهد ۱۴۰۴؛
محمدبن علی حرزالدین ، معارف الرجال فی تراجم العلماء والاُدباء ، قم ۱۴۰۵٫
دانشنامه جهان اسلام جلد ۳
