اهلی . از شعرای شیراز است . مؤلف آتشکده آرد:
مولانا اهلی سرآمد فضلای زمان و سردفتر فصحای سخندانان و در فنون شعر در کمال مهارت است . قصاید مصنوع در مقابل سید ذوالفقار شیروانی و خواجه سلمان ساوجی در مدح امیر علیشیر نوائی گفته و به ْ از هر دو گفته است . صاحب دیوان است و مثنوی و تجنیس ذوالبحرین و ذوقافیتین گفته و بالجمله شاعر خوبیست . دیوانش حدود ده دوازده هزار بیت بنظر رسید. گویند اکثر اوقات منزوی زاویه ٔ فقر و مسکنت بود و در سن شیخوخت در شیراز وفات یافته و در مقبره ٔ خواجه حافظ شیراز مدفون است :
تا دگران مست ناز قصد که دارد که باز// بند قبا سست کرد طرف کله برشکست
من بجفای توام شاد که لیلی بلطف // گر همه را داد دل دلشده را دل شکست
مثنوی «سحر حلال » و «شمع و پروانه » از اوست . وی قصائد متعدد در مناقب رسول اکرم (ص ) و رثاء شهدای کربلا دارد. رباعیات او بسیار است و از آن میان مجموعه ای از رباعیات خود را ساقی نامه موسوم کرده است .وی معاصر با شاه اسماعیل و شاه طهماسب صفوی بوده و درسال (۹۴۲ هَ . ق )درگذشت .
(فرهنگ فارسی معین ). و رجوع به حبیب السیر و فهرست آن و از سعدی تا جامی و مجالس النفایس شود.