|
سرور دانش پژوهان اصفهان در این شهر از محضر فقیه فرزانه حضرت حاج میرزا حبیب الله رشتى نیز کامیاب شدو تا ۱۲۹۹ ق . در حریم ملکوتى کاظمین به دانش اندوزى پرداخت . در ماههاى پایانى این سال برادر ارجمندش آقا محمد تقى همراه گروهى از مؤ منان و دانشوران ایرانى در راه زیارت خانه خدا به سامرا رسیدند نورالله فرصت را غنیمت شمرد و در رکاب برادر مجتهدش رهسپار حجاز شد. سفر حج با همه خاطرات شیرینش شتابان پایان یافت و سرور جوانان سپاهان دیگر بار به کتابها و نوشته هایش پیوست تا در سامرا فارغ از وابستگى ها و دغدغه هاى روزگار به درس و پژوهش بپردازد. ولى دریغ که چرخ چنین نمى پسندید. پدر دانشورش در شامگاه تاسوعاى ۱۳۰۱ ق . به کربلا رسید، سپس به نجف شتافت ، نزدیک آرامگاه علامه شیخ جعفر کاشف الغطا جایگاهى براى دفن پیکر خویش برگزید و سرانجام در شب پنجشنبه پنجم صفر ۱۳۰۱ ق . دیده از جهان فرو بست . هر چند از دست دادن پدرى چنان گرانمایه بر گوهر یگانه سپاهان دشوار و جانکاه بود، عطش آموختن و تحقیق را در وى شعله ورتر ساخت . او مى دانست که هیچ چیز مانند دانش و پرهیزگارى روان پدر را آرامش نمى بخشد. پس با انگیزه اى قوى تر به تلاش پرداخت . تلااشهاى شبانه روزى آن دانشجوى روشن بین سرانجام در حدود ۱۳۰۴ ه .ق به بار نشست و او در شمار دانشمندان و فقیهان جاى گرفت . بدین ترتیب استادان بزرگى چون حضرات آیات عظام میرزا محمد حسین شیرازى ، میرزا حبیب الله رشتى ، محمد طه نجف ، سید صدر الدین کاظمینى ، میرزا حسین بن میرزا خلیل تهرانى و سید محمد کاظم طباطبایى یزدى مرتبه علمى اش را ستودند و او را از گواهى اجتهاد و روایت بهره مند ساختند. ۱۳۰۴ ه .ق براى سپاهان نشینان سالى فراموش ناشدنى بود. در یکى از روزهاى این سال خجسته حاج آقا نورالله مجتهد پرتوان و روشن بین خاندان رازى به زادگاهش گام نهاد و در آن دیار ایمان پرور به تدریس پرداخت . تدریس و تربیت دانش پژوهان تا حدود ۱۳۰۷ ق . ادامه یافت . در این سال اقدام بى شرمانه گروهى از بابیان سده در توهین به مقدسات مسلمانان و ترویج انحراف و بى دینى در میان ناآگاهان جامعه کاسه صبر رهبران مذهبى شهر را لبریز ساخت . مردم مؤ من به اشاره فقیهان بیدار و پیروان باب را از سده بیرون کردند. بابیان از دربار یارى جستند شاه فرمان داد تا آن گروه تبهکار تحت حمایت نیروهاى دولتى قرار گیرند. بنابراین مفسدان در سایه سر نیزه هاى قواى انتظامى به سمت سده حرکت داده شدند تا در لانه هاى خویش استقرار یابند. مؤ منان به رهبرى حاج سید محمد رحیم – آقا سدهى – نداى آقا محمد تقى نجفى را لبیک گفتند، به خیابانها گام نهادند و به رویارویى با مفسدان پرداختند. در این درگیرى هفت تن جان باختند و بابیان گریختند. کارگزاران حکومت شرح رخداد را به تهران گزارش دادند و اندکى بعد آقا نجفى همراه برادرانش شیخ محمد تقى ثقه الاسلام و حاج آقا نورالله به تهران فرا خوانده شد. مسافرت دانشوران بزرگ سپاهان به مرکز حکومت قاجار دو ماه به درازا کشید. مردم پایتخت به پیشوازشان شتافتند و ناصرالدین شاه را با ناکامى روبرو ساختند. شاه که حضور برادران فقیه اصفهان و اقامه نماز جماعت آقا نجفى در مسجد سید عزیزالله را به سود خویش نمى دید از در دوستى درآمد و پس از شش ماه آنها را به اصفهان باز گرداند. البته این تنها رویارویى برادران روشن بین خاندان با ناصرالدین شاه به شمار نمى آید. در پنجشنبه بیست و هشتم رجب ۱۳۰۸ ق . امتیاز خرید و فروش تنباکو و توتون کشور به مدت پنجاه سال در انحصار یک کمپانى انگلیسى قرار گرفت . شیران بیدار بیشه سپاهان یکباره به خروش آمدند. آقا محمد تقى نجفى با همکارى برادران گرانقدرش حاج آقا نورالله و آقا محمد على و دیگر دانشوران شهر تنباکو را تحریم کردند و مردم را به اعتراض فرا خواندند در پى این اقدام قلیان در همه جا کنار گذاشته شد. روحانیان شهر به رهبرى آقا نجفى تلگرافى به دربار ارسال کرده ، خواستار لغو پیمان تنباکو شدند. ناصرالدین شاه که فرزندان شیخ محمد باقر را سبب همه آشوبها و بیگانه ستیزى ها مى دانست ضمن ارسال تلگرافى به آقا نجفى وى را چنین تهدید کرد:((… بى جهت عالم آسوده را آشفته نکنید و مردم با خون خود بازى نکنند و آسوده مشغول دعاگویى و رعیتى باشند.)) آقا نجفى بى آنکه از تهدید شاه بهراسد به اعتراض ادامه داد و سرانجام با اوج گیرى خیزش مردم ، ظل السلطان گروهى از مؤ منان و روحانیان شهر را تبعید کرد. تبعید شدگان به اشاره آقا نجفى راه سامرا پیش گرفتند و با بازگویى حوادث کشور نزد مرجع بزرگ شیعه ، زمینه فتواى مشهور تحریم تنباکو را فراهم آوردند. بخششهاى شاهانه خودفروختگان قاجار و باز شدن پاى کمپانیهاى استعمارى به ممالک محروسه (!) ایران آثار شومى در پى داشت . اندک اندک بازارهاى کشور از کالاهاى فرنگى انباشته شد و کارگاههاى کوچک داخلى در آستانه ورشکستگى قرار گرفتند. آقا نورالله که با دیدگان الهى اش آینده این سیاست پلید را مشاهده مى کرد به رویارویى با آن برخاست و با تاءسیس مؤ سسه هاى اقتصادى مردمى راه سازندگى و تولید را به مردم نمایاند. این سازمان بزرگ اقتصادى در لندن ، کلکته ، بمبئى ، قاهره ، استانبول ، بغداد، مسکو و بادکوبه ، نمایندگیهایى تاءسیس کرد و در راه سازندگى گامهاى بلندى برداشت . گزارشهاى نشریات معتبر آن روزگار بخشى از عملکرد مطلوب شرکت را آشکار مى سازد:((… به موجبى که اطلاع حاصل نموده ایم شرکت اسلامیه اصفهان در صدد حصول امتیاز ساختن راه آهن محوطه اصفهان از اولیاى امور جمهور شده اند که راه آهن ساخته ، واژگون حرکت کند و یقین است که دولت علیه در ادعاى این امتیاز هیچ گونه تاءمل نخواهد فرمود. بعضى از دانشمندان سه سال است که این خیال را داشتند، این ایام انشاءالله به توسط شرکت اسلامیه از قوه به فعل رسیده ، ملت و دولت را فایده کلى حاصل خواهد شد…)) ((… الحال چند روزى است جناب حاجى امین الضرب ، رئیس کل شرکت اسلامیه طهران تجویز و تصویب جناب حاجى محمد حسین کازرونى رئیس کل شرکت مسیو (بوتن ) فرانسوى را که از فحول مهندسین اروپ و صاحب امتیاز و نشان مخصوص از دولتین ایران و جمهورى فرانسه است به جهت تعیین محل کارخانه و تحقیق آب رودخانه و مقدار قوت آن به اصفهان فرستاده اند. مهندسى مشارالیه سیزدهم جمادى الثانى وارد این شهر گردیده ، فعلا در تدارک دو کارخانه بزرگ ریسمان تابى و چلوار بافى هستند. …)) حضور حاج آقانورالله ، آقا نجفى و دیگر فقیهان بزرگ در راءس این مؤ سسه الهى سبب شد که مراجع عراق از آن حمایت کنند و مردم را به شرکت فراگیر در برنامه هاى آن فراخوانند.مؤ سسه ملى اقتصادى که حاج آقا نورالله بنیاد نهاده بود از آغاز با بى مهرى و کارشکنى استعمارگران روبرو شد. یکى از نشریات اقتصادى لندن در این باره نوشت :((… معلوم مى شود ایرانیان اندک اندک از خواب غفلت بیدار شده و قدر و اهمیت تجارت خاصه – تجارت شرکت – را نیکو دانسته و چیزى که در این شرکت اهمیت دارد این است که علماى این ملت در آن شرکت دارند و مشوق اند و اگر این شرکت معتبر شود سکته بزرگى به تجارت انگلیس در اصفهان بلکه در خلیج فارس وارد آید و باید تجار، نوعى رفتار کنند که در آینده بازار تجارتشان از رونق نیفتند والا بزودى باید منتظر خبر بود که بازار تجارت ما در اصفهان بسته شود.)) سفارت انگلسى نیز در نامه اى این اقدام حاج آقا نورالله و آقا نجفى را به باد انتقام گرفته ، آنها را به سودجویى متهم کرد:((از قرار اطلاعاتى که از اصفهان مى رسد علماى آنجا بر ضد تجارت خارجه مى باشند. علماى مزبور نه به ملاحظه تعصب مذهبى بلکه صرفه شخص به معیت بعضى رؤ ساى تجار که در شرکت اسلامیه شریک مى باشند، سعى بلیغ در فروش امتعه خود و رد مال التجاره خارجه دارند… بلکه در مساجد و سایر نقاط علنا مى گویند که مردم نباید امتعه خارجه را بخرند…)) در تاریخ ۱۰ جمادى الثانى ۱۳۱۷ ه .ق روزنامه الهلال مصر به مدیریت جرجى زیدان درباره شرکت اسلامیه چنین نگاشت :((… شرکت بازرگانى اسلامى با نام شرکت اسلامیه در اصفهان ایران تاءسیس شده است … در سال ۱۳۲۰ ق . حضور کشیش خبره مسیحى ((تیزدال )) در اصفهان و پخش کتابهاى ضداسلام حاج آقا نورالله را به چاره جویى و حضور فعال در صحنه مبارزات فرهنگى فراخواند. مبارزه فقیهان بلند آوازه ایران (آقا نجفى و حاج آقا نورالله ) با استعمار، درباریان وابسته را نگران ساخت . آنها در پى بهانه اى بودند تا این رهبران دلسوز را از پیروانشان جدا سازند. سال ۱۳۲۰ ق . زمان پیدایش بهانه اى براى این کار بود. دو بازرگان منحرف اصفهان به دست مسلمانان خشمگین کشته شدند(۳۳) و در پى آن مردم مؤ من یزد بر مفسدان شهرشان یورش برده ، گروهى از آنها را هلاک کردند(۳۴). درباریان که از مدتها پیش در پى بهانه اى براى دور ساختن رهبران مذهبى اصفهان از مردم شهر بودند، فرصت را غنیمت شمرده ، آقا نجفى و حاج آقا نورالله را به تهران فرا خواندند. بدین ترتیب آقا نجفى و حاج آقا نورالله دیگر بار به تهران رفتند و یک سال در آن دیار زیستند. در این مدت مزدوران دربار با پخش شایعه ها و تصنیفهاى مبتذل شخصیت آسمانى مجتهد بیدار سپاهان را آماج حمله خود قرار دادند. هر چند تعیین تاریخ نخستین روز خیزش مشروطه خواهى و شمارش نام آغازگران آن بسیار دشوار است ، مى توان گفت که همگام با پیشرفت اندیشه مشروطه در جامعه انجمنهاى ملى نیز در شهرهاى کشور شکل گرفت تا تنگناهاى اقتصادى – اجتماعى را از میان بردارد. این انجمن در اصفهان زیر نظر آقا نورالله پاى به عرصه وجود نهاد. حاج آقا نورالله و آقا نجفى به مثابه چهره هاى شاخص روحانیت در هجرت و تحصن ۱۳۲۴ قم شرکت جستند. ۱۳۲۴ ق . را باید سال تحقق بخشى از آرمانهاى دانشور پرهیزگار سپاهان دانست . فراورده هاى ایران اندکى فزونى یافت و زمینه دومین حرکت بزرگ دانشوران دلسوز کشور و ملت فراهم آمد. آنها به رهبرى حاج آقا نورالله اطلاعیه اى انقلابى منتشر کردند که بى تردید باید در شمار اسناد افتخار مسلمانان جاى گیرد. روحانیان برجسته شهر در این اطلاعیه پیمان بستند که : با فروپاشى بنیاد شوکت سى ساله ظل السلطان قدرت در دست انجمن ملى قرار گرفت و حاج آقا نورالله فرمانرواى یگانه منطقه شد. انجمن در روزهاى شنبه ، سه شنبه و پنجشنبه با حضور مردم جلسه داشت و به مشکلات اهالى رسیدگى مى کرد. آقا نورالله نیروهاى مردمى را مسلح کرد تا در صورت لزوم به یارى آیین حق شتابند. از مجموع گزارشهاى نگاشته شده در نشریات آن روزگار چنان بر مى آید که ثقه الاسلام آقا نورالله رهبر ملى و مذهبى منطقه اصفهان به شمار مى آمد و فداییان بى شمار همواره در انتظار صدور فرمانش به سر مى بردند. او با بهره گیرى از این فرصت مدارس جدید تاءسیس کرد، بیمارستانها بنیاد نهاد، در تاءمین امنیت شهر و جاده هاى برون شهرى بسیار کوشیدو امور شهر را به نمایندگان با کفایت خویش وانهاد. همه چیز برابر نقشه راهبر انجمن مقدس ملى پیش مى رفت و مردم دستاورد شیرین فداکاریهاى خود و روحانیان را مشاهده مى کردند که حادثه اى ناگوار حاج آقا نورالله را در اندوه فرو برد. در اوایل صفر ۱۳۲۶ ق . سربازان سپاه چهارمحال به سبب دیر کرد دو ساله حقوقشان به کنسولگرى روس پناه بردند. پیشواى روشن بین اصفهان که پناه جویى به بیگانگان را مایه سرافکندگى مسلمانان مى دانست و آن را تحت هیچ شرایطى درست نمى شمرد در برابر این گروه نابخرد ایستاد و خواستار اخراج آنها از ارتش شد. ۱۳۲۶ علاوه بر حادثه تلخ یاد شده ، رخداد ناگوار دیگرى نیز همراه داشت . محمد على شاه که هواى خودکامگى در سر مى پروراند، به رویارویى با مجلسیان پرداخت . حاج آقا نورالله که تنها داورى درد شاه را نمایان قدرت مردم به وى مى دانست ، حدود پنجاه هزار رزمنده زیر فرمانش را تحت پولاد گرد آورد و همایشى بى نظیر برگزار کرد. در پى این اقدام انجمنهاى گوناگون محلى در چهل ستون چادرها برافراشته ، خواستار کناره گیرى شاه شدند. ولى دریغ که مشروطه خواهان پایتخت از چنین نیرویى بى بهره بودند و محمد على شاه توانست با به توپ بستن مجلس بساط مشروطیت را برچیند. همگام با پیروزى دربار اقبال الدوله کاشى ، فرماندار انتصابى دربار نیز دست چپاول گشاد و به یارى معاونش معدل الملک شیرازى شهر را عرصهئ ترکتازیهاى خویش ساخت . مردم به مرجع بیدار شهر آقا نجفى پناه بردند و خواستار چاره جویى شدند. در پى این اقدام اندک اندک آثار نبرد داخلى در سپاهان آکار شد. با فرود گلوله هاى توپ دولتیان در پیرامون مسجد شاه جنگى سرنوشت ساز در گرفت و مردم در سایه رهنمودهاى حاج آقا نورالله به پیروزى دست یافتند. پس از سقوط اصفهان رزمندگان عشایر به جانب تهران روان شدند و با پیوستن به نیروهاى آزادیخواه ، محمد على شاه را از تخت قدرت به زیر کشیدند. پس از این پیروزى اندک اندک آثار ناسازگارى در میان مشروطه جویان پدیدار شد. حاج آقا نورالله که اینک از وضعیت دشوار شیخ فضل الله نورى آگاه شده بود، با هدف یارى آن فقیه فرزانه پاى در مسیر تهران نهاد ولى پیروانش وى را از این اقدام خطرناک باز داشتند.(۴۶) بدین ترتیب روحانى شریعت خواه پایتخت به شهادت رسید و صمصام السلطنه که به یارى آقا نورالله در سپاهان قدرت یافته بود، یکباره در شمار مخالفان روحانیت جاى گرفت و فرمان تبعید آقا نجفى و آقا نورالله را براى اجرا به کارگزارانش ابلاغ کرد. این فرمان به سبب حمایت بى دریغ مردم از رهبران دینى ناکام ماند اندکى بعد طرح ترور حاج آقا نورالله تصویب شد. مجتهد بیدار شهر از نقشه پلید آنها آگاهى یافت و در ۱۳۲۹ رهسپار عراق شد.(۴۸) او که اینک محصول تلاشهاى شبانه روزى مؤ منان را در چنگ غربگرایان مى دید، پیوسته مى گفت : ما انگور انداختیم که سرکه شود آن را شراب کردند. اقامت راهبر بزرگ روشندلان سپاهان در عراق دیرى نپایید. در ۱۳۳۲ ه .ق برادر گرانقدرش حاج آقا محمد تقى مشهور به آقا نجفى سراى خاکى را وداع گفت . این خبر ستاره تابناک خاندان رازى را به حضور در زادگاه و حمایت از مؤ منان آن سامان فرا خواند. در چهارم رمضان این سال نبرد نخست جهانى آغاز شد و در ماه ذیقعده فقیه دلاور ایران به اصفهان گام نهاد. او منطقه سپاهان را پایگاه میهن دوستان مؤ من ساخت ، فرمان بسیج همگانى صادر کرد و به حمایت از کمیته دفاع ملى پرداخت . آن دانشور روشن بین دیگر بار عشایر را به خدمت دین فرا خواند. ماءموران بریتانیایى را از تلگرافخانه اخراج کرده ، کارگزاران ایرانى را در آنجا به کار گماشت موجودى بانگ شاهنشاهى را به سود مجاهدان مصادره کرد و همه چیز را براى اقدامات همه جانبه تدافعى آماده ساخت . رهبر مجاهدان اصفهان ، که عثمانیان را برادران دینى ایرانیان مى دانستک در نخستین فرصت لشکرى از داوطلبان به سوى نیروهاى مسلمان عثمانى فرستاد تا آنها را در رویارویى با کفار روس یارى دهند. مجموعه اقدامهاى فقیه بیدار سپاهان خشم دشمنان اسلام را برانگیخت . به گونه اى که چون خبر حرکت سپاه روس به سمت اصفهان در شهر پیچید همه دریافتند که هدف اصلى آنها نابودى حاج آقا نورالله است . با نزدیک شدن ارتش روس فقیه بزرگ ایران راه عراق پیش گرفت و دیگر بار به آستان امامان معصوم علیهم السلام پناه برد. نخستین جنگ جهانى تا ۲۴ محرم ۱۳۳۶ ق . ادامه یافت . در این سال همگام با پدید آمدن آرامش نسبى ، فقیه وارسته سپاهان به زادگاهش بازگشت و به عنوان رئیس العلماى کشور و ریاست حوزه اصفهان به انجام وظایف دشوار خویش پرداخت . درگیرى با احزاب سیاسى غیرمذهبى ، رسیدگى به دادخواهى انبوه پابرهنگان که جز آن فقیه فرزانه پناهى نداشتند و در پى آن کشمکش با کارگزاران دولت ، کردار هر روزه آن راهبر دلسوز شمرده مى شد. در ۱۳۴۱ هنگامى که حاج آقا نورالله رهسپار خراسان بود در تهران رضاخان را به حضور پذیرفت و با گوشزد کردن کردار ناپسند ماءموران حکومت به او وى را عصبانى ساخت . این دیدار سبب شد تا رضاخان فقیه پاکدل اصفهان را ((آخوند خطرناک ۹ بخواند و اندیشه نابودى آن بزرگ مرد را در سر بپروراند.
بدین ترتیب مهاجرت رهبران مذهبى به قم آغاز شد. رضاخان نگران از اعتراض روحانیان گفت : مدرس کم بود حالا آخوندها هم علیه من به قم لشکر کشى کرده اند! با این لشکر چه کنم ! یکى از درباریان پاسخ داد: قربان ، شما که این همه سران عشایر و خانها را نابود کرده اید، این یک آخوند که چیزى نیست . رضاخان گفت : قضیه کوچک نیست ، آن اصفهانى آدم خطرناکى است .
گلشن ابرار جلد ۲//جمعی از پژوهشگران حوزه علمیه قم |
علما-الفعلمای قرن سیزدهم
۱۲۷۸ ق . براى اسلام و ایران سالى مبارک بود. پنجمین فرزند آقا محمد باقر مسجد شاهى (فقیه نامور اصفهان ) دیده به جهان گشود و خاندان رازى را در شادمانى فرو برد. مجتهد گرانپایه شهر، نوزاد نیکبخت این سال را مهدى نامید. مهدى که بعدها به 