عـلاقـه وافـر مرحوم قاضى به امیرالمؤ منین على علیه السلام موجب شد که ایشان براى هـمـیشه در نجف اشرف بمانند و سکونت در این شهر گرم و سوزان را بر اقامت در زادگاه خویش و یا هر شهر دیگرى ترجیح دهند. فرزند ایشان در این مورد مى فرمایند:
مرحوم آیت الله سید على آقا قاضى به علت علاقمندى به جوار منور سید اوصیا امیرالمؤ منین ، تا آخر عمر نجف اشرف را ترک ننمود؛ مگر در چند مورد که به زیارت سایر عتبات عـالیـات ، مـانـنـد کـربـلا، کـاظـمـیـن و سـامـرا مـشـرف شـدنـد، هـمـچـنـیـن درسـال ۱۳۳۰ ق . جـهت زیارت امام رضا علیه السلام به مشهد مقدس عزیمت نمودند و حین بازگشت ، به تهران آمده ، در شهر مقدس رى (شاه عبدالعظیم ) چند روزى را اقامت کردند، در حین اقامت در شهر رى ، رساله اى را مطالعه مى کردند که در متن آن ، موضوعى بود که صـاحـب رسـاله ، بـرادر خـود را تـرغیب و تشویق مى کرد که به شهر مقدس نجف اشرف بـرگردد. این مساله در روحیه مرحوم قاضى خیلى تاءثیر گذاشت و خود را ملزم نمود که به زودى به نجف بازگشت نماید:
و نیز مى فرمایند:
مـن یـک نـوشـتـه اى بـه خـط شـریـف ایشان در زمان ورودشان به نجف اشرف دیدم که آقا امیرالمؤ منین علیه السلام را مخاطب قرار داده و نوشته بود: یا على ! من اقدام کردم به آمـدن بـه شـهر نجف اشرف و وارد شدم مهمان بر تو. رسم بر این است که میزبان ، سه روز مهمان را نگه مى دارد؛ ولى من تا آخر عمر بر شما مهمان مى باشم .
دریای عرفان//هادی هاشمیان
