حضرت آیه اللّه العظمى حاج آقا سیّد جمالدّین گلپایگانى (اعلى اللّه مقامه الشّریف ) براى آیه اللّه سیّد محمّد حسینى تهرانى نقل مى کرد: در مرحله اى از مراحل سیر و سلوک حال عجیبى پیدا کردم . به این کیفیّت که نفس خود را افاضه کننده علم و قدرت و رزق و حیات به جمیع موجودات مى دیدم به این صورت که هر موجودى از موجودات از من امداد مى گیرد و من عطاکننده و مبداء فیض هستم .
این حال من بود و از طرفى مى دانستم که این حال خوبى نیست ، چون پروردگار متعال منشاء همه خیرات است و افاضه کننده رحمت .
چند شبانه روز اینحال در من وجود داشت و هر چه به حرم مطهّر حضرت امیرالمؤ منین علیه السلام مشرّف شدم و در دل تقاضاى برطرف شدن این حالت را نمودم سودى نبخشید تا بالاخره تصمیم گرفتم به کاظمین مشرّف شوم و باب الحوائج حضرت موسى بن جعفر علیه السلام را شفیع قرار دهم تا پروردگار متعال مرا از این ورطه نجات دهد.
هوا سرد بود. به قصد زیارت مرقد مطهّر امام هفتم علیه السلام از نجف عازم کاظمین شدم و چون وارد شدم یکسره به حرم مشرّف شدم . فرشهاى جلوى ضریح را برداشته بودند. سرِ خود را در مقابل ضریح ، روى سنگهاى مرمر گذاشتم و آنقدر گریه کردم که آب اشک چشمم بر روى سنگها جارى شد.
هنوز سر از زمین برنداشته بودم که حضرت شفاعت نمودند و حال من عوض شد و فهمیدم که من کیستم . من ذرّه اى هم نیستم . من به قدر پرِ کاهى هم قدرت ندارم . اینها همه مال خداست و بس . اوست منبع فیض مطلق و زنده و زنده کننده و مالک و علم بخشنده و قادر و قدرت دهنده و رازق و روزى رساننده و نفس من آیتى از ظهور آن نور مطلق است .
در اینحال برخاستم و زیارت و نماز را بجا آوردم و به نجف اشرف مراجعت نمودم و چند شبانه روز باز پروردگار را آنگونه که هست در تمام عوالم مى دیدم تا اینکه یکبار به حرم مطهّر آقا امیرالمؤ منین علیه السلام مشرّف شدم و در وقت مراجعت به منزل در میان کوچه حالتى به من دست داد که از توصیف خارج است . قریب ده دقیقه سر به دیوار گذاردم و قدرت بر حرکت نداشتم .
این حالى بود که امیرالمؤ منان علیه السلام مرحمت نمودند و از حال بدست آمده در حرم آقا موسى بن جعفر علیه السلام عالى تر بود و آن حال مقدّمه حصول این حال بود.
آرى ! این شاهد زنده اى است از شفاعت آن امامان وسروران
داستانهایی از علما//علیرضاخاتمی
