مکنی به ابوالنجیب و ملقب به شهاب الدین و امیرالشعراء از شعرای اوایل قرن ششم هجری در ماوراءالنهر بود تخلص او را برخی عمیق و عمیقی گفته اند، ولی گویا تخلصش در اصل عقعق (که نام مرغی است هشیار) بوده و بعدها توسط نساخ بصورت عمعق (که ظاهراً کلمه ای است بی معنی) درآمد
عمعق در حدود سال (۴۴۰ ه ق) در بخارا متولد ش.د و پس از مهارت در شعر و ادب به سمرقند رفت. و به دربار آل خاقان راه یافت و در نزد پادشاهان این سلسله تقربی تمام پیدا کرد. و از سلاجقه با سنجر نیز رابطه داشت و از شاعران ماوراءالنهر با رشیدی سمرقندی در دربار آل خاقان بسر میبرد.
و این دو شاعر با هم مناقشاتی داشتند انوری شاعر نیز معاصر عمعق بود. و به استادی وی در شعر مقر است عمعق را پسری بود به نام حمیدی یا حمید یا حمیدالدین که برخی می گویند وی نیز شاعر بود و با سوزنی مهاجات داشت.عمر عمعق را فزون بر صد سال نوشته اند و وفات او باید در حدود سال ۵۴۲ یا ۵۴۳ ه ق باشد.
برای توضیحات بیشتر در مورد این شاعر رجوع به مآخذ ذیل شود: تاریخ ادبیات در ایران تألیف صفا ج ۲ ص ۵۳۵ لباب الالباب ج ۲ چهارمقاله ص ۴۶ مجمع الفصحا ج ۱ ص ۱۹۷ و ۳۴۵ آتشکده ص ۳۲۲ مقالهء عمعق بخارایی به قلم صفا مجلهء مهر، سال سوم ص ۳۸۹
لغت نامه دهخدا