آقاى انصارى از سهم امام براى ارتزاق خود و خانواده شان به هیچ وجه استفاده نمى کرد و معیشت شان از این وجوهات نبود.
ایشان اگر جایى مى رفتند که از مال صاحب آن اطمینان نداشتند، یا چیزى نمى خوردند و یا پول آن را کنار مى گذاشتند چون به اثرات لقمه حرام یا شبهه ناک در روح سالک بسیار معتقد بوده ، و به آن اهمیت زیادى مى دادند.
آقاى حکمت نقل مى کردند که یک بار آقاى انصارى با ملاآقاجان زنجانى که مدتى ملازم آقاى انصارى بودند به یک باغ انگور مى روند. مرحوم ملاآقاجان مى گوید: این باغ مال یکى از دوستان ما است ، از انگورهاى آن میل کنید ولى آقاى انصارى استنکاف کرده و نمى خورند. بعد آقاى حکمت مى گوید: من تعجب کردم که چرا آقاى انصارى به انگورها لب نزد؟! و از ایشان در این رابطه سوال کردم آقاى انصارى مى گوید: ملاآقاجان اشتباه مى کند و بعدا که تحقیق کردیم ، دیدیم باغ مال کس دیگرى بوده .
او حتى در رفت و آمد خیلى دقیق بود و از رفت و آمد با کسانى که مالشان مورد تاییدشان نبود، سخت احتراز مى کردند.
آقاى على انصارى مى گوید:
یک بار ایشان در اثر محذوریت فامیلى و اصرار یکى از نزدیکان که شغلش در دادگسترى بود، براى این که کدورتى پیش نیاید، دعوتش را قبول کردند، ولى بعد رد مظالم غذایى را که مصرف کرده بودند کنار گذاشتند، و باز خیلى مکدر و ناراحت بودند.
سوخته// موسسه مطالعاتی شمس الشموس
