شیخ … محمدبن علی بن مسعود. درگذشته به سال (۷۴۵ ه .ق) عارف بزرگ و مشهور قرن هشتم بود. صاحب شیرازنامه از او چنین نام می برد: «الشیخ الامام صاحب الکشف و الالهام ملک الطریقه عمده هداه الطرقات (؟ ) قدوه مشایخ الطبقات سر اللخه فی الارضین امین المله و الدین محمدبن علی بن مسعود سند المجتهدین و محیی مآثر سیدالمرسلین »، و در شرح حال او می نویسد که خرقه طریقت از دست عم بزرگوار خود اوحدالدین عبدالله بلیانی قدس سره پوشیده است .
خواجوی کرمانی از مریدان شیخ امین الدین بود و حافظ در قطعه ای که پنج نفر از گذشتگان را که هر یک از جهتی سبب برکت و سعادت و رفاه مردم فارس بوده اند نام می برد از وی چنین یاد میکند:
گر بقیه ٔ ابدال شیخ امین الدین
که یمن همت او کارهای بسته گشاد
در مجمع الفصحا رباعی زیر بدو نسبت داده شده :
آنانکه فلک ز نور دهر آرایند
تا ظن نبری که بازنایند، آیند
از دامن آفتاب تا جیب زمین
رسمی است که تا خدا نمیرد زایند
و نیز:
ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین
در دامن درد خویش مردانه نشین
زآمد شدن بیهده خود را پی کن
معشوق چو خانگی است در خانه نشین
(از تاریخ عصر حافظ ج ۱ ص ۸۵ و ۱۲۵) (از مجمعالفصحا چ سنگی ج ۱ ص ۶۷) (از الذریعه قسم ۱ از جزء ۹ص ۱۰۵) (از فرهنگ سخنوران ).
